ตั้งแผนร้านเผชิญหนุ่มมึน

   บทนำ                                                         

ฉันจำเหตุการณ์ในครั้งนั่นได้ดี ภาพที่ฉันได้เห็นมันอยู่เบื้องหน้านั่นเป็นภาพที่บ้านหลังหนึ่งถูกลอบล้อม ไปด้วยเปลวเพลิงสีแดงฉาน ได้มีคนมากมายได้ออกมาดูล้อมหน้าล้อมหลังต่างคนค่างช่วยกันที่จะดับเปลวเพลิงสีแดงนั่น ฉันได้ตกตลึงกับภาพที่เห็นแขนขาอ่อนแรงไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน ใช้...เพราะนั่นคือบ้านของฉันบ้านที่มีพ่อและแม่บ้านที่พวกเราใช้ชิวิตอย่างมีความสุขและพวกท่านก็ได้อยู่ในกองเพลิงนั่นและกำลังจะ....หายไปในต่อหน้าต่อตา... น้ำตาของฉันไหลพรากออกมาและเตรียมที่จะพุ่งตรงเข้าไปในกองเพลิงนั่นเพื่อช่วยคนทั้งสองที่ฉันรักมากที่สุด แต่ก็มีคนมาดึงตัวฉันไว้ไม่ไห้เข้าไป

“ปล่อย!..ปล่อยหนู!พ่อ..แม่ของหนูอยู่ในนั่นหนูจะไปช่วยพวกท่าน”ฉันพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลนองออกมา

“ไม่ได้นะเมลโล่ พวกท่านไม่รอดแล้วถ้าเธอเข้าไปเธอก็จะตายไปอีกคนนะ”

“แล้วน้าๆจะไห้หนูทำยังไง ตอนนี้หนูไม่เหลือใครแล้วนะ! น้าจะไห้หนูทำยังไง!”

“...”

น้าทั้งสองตนเงียบลงแต่ก็ไม่ยอมปล่อยแขนทั้งสองข้างของฉัน ฉันจึงได้แต่ทรุดนั่นลงพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอย่างหยุดไม่ได้

“ทำไม..ทำไมต้องจากหนูไวแบบนี้ ทำไมถึงจากหนูไปใน...วันเกิดของหนูด้วย”

ใช้วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน พ่อแม่และฉันสัญญาไว้ว่าวันนี้จะจัดวันเกิดเล็กๆไห้ฉัน ฉันจึงรีบกลับมาบ้านไห้เร็วที่สุดเพื่อจะกลับมาหาภาพแห่งความสุข แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้านั่นกลับเป็นภาพที่ทำไห้ฉันยิ้มไม่ออกเลยไม่แต่น้อย ตำรวจคาดว่าเพลิงในครั้งนี้จะเป็นอุบัติเหตุอย่างเช่นลืมปิดแก๊สหลังจากทำอาหารหรือไฟฟ้าก็เป็นไปได้

“ฮือๆๆ..ฮือๆๆ พ่อ..แม่”